Natuur in je Stad spreekt regel­ma­tig met natuur­hel­den die zich vrij­wil­lig inzet­ten voor de natuur in en rond­om Haar­lem. Deze week dit is dat de 71-jari­ge Dik Vonk. Lees alles over de groe­ne jeugd van Dik en zijn visie op het stikstofprobleem.

Ein­de­loos nieuwsgierig
Diks’ lief­de voor alles dat leeft is groot, dat is dui­de­lijk. Hij ver­telt: “Mijn ouders woon­den oor­spron­ke­lijk in Drie­ber­gen, maar in 1948 is mijn vader bij de Plant­soen­dienst in Haar­lem gaan wer­ken als voor­man en chef bloe­mist. Vlak na de ver­hui­zing naar Haar­lem werd ik gebo­ren. Van kinds af aan kom ik op de Haar­lem­mer Kweek­tuin en ook thuis had­den we een moes­tuin. Ik was altijd in de weer met beest­jes en plan­ten. Mijn moe­der grap­te wel­eens dat ik nog eens de ziek­te van Weil op zou lopen. In 1979 ben ik zelf gestart met wer­ken bij de Plant­soen­dienst, dat toen nog de ‘Dienst voor Hout en Plant­soe­nen’ heet­te. Je kunt wel zeg­gen dat ik rede­lijk eigen­wijs en ein­de­loos nieuws­gie­rig was; ik was meer bui­ten dan offi­ci­eel was toe­ge­staan. Ik ben dan ook geen weten­schap­pe­lij­ke bio­loog, maar meer van het kij­ken, naden­ken en daar­na doen.”

Laat­ste der Mohikanen
Dik is een van de wei­nig over­ge­ble­ven bio­lo­gen die de uit­ge­brei­de Bio­lo­gie K‑opleiding heeft gevolgd: “Ik woon al mijn hele leven in Haar­lem, maar was altijd veel bui­ten de stad. Onder ande­re voor mijn stu­die in Amster­dam. Ik ben een van de laat­ste der Mohi­ka­nen die de klas­sie­ke oplei­ding ‘Bio­lo­gie K’ heeft gevolgd, waar­in plant­kun­de, schei­kun­de én dier­kun­de aan bod kwa­men. Als spe­ci­a­li­sa­tie koos ik voor Plant­kun­de, maar omdat ik vind dat ik als bio­loog wel wat moet weten van die­ren, heb ik het hele die­ren­rijk bestu­deerd en ook daar ten­ta­men in gedaan.”

Bio­lo­gen en stikstof
De gebrek­ki­ge invloed van bio­lo­gen blijft een pro­bleem, aldus Dik: “Bio­lo­gen als vak­ge­meen­schap heb­ben een groot gebrek aan zeg­gings­kracht. Dat was vroe­ger al zo en dat is nu nog steeds het geval. Dat komt omdat bio­lo­gen, ten eer­ste, té aar­di­ge men­sen zijn. En ten twee­de, omdat ze als kabou­ter­tjes naast elkaar blij­ven staan, in plaats van een ste­vi­ge pira­mi­de te bou­wen en zo de mas­sa te berei­ken. Neem bij­voor­beeld het stik­stof­pro­bleem. Dit is geen afge­zon­derd pro­bleem van de boe­ren, maar het gaat over heel Neder­land. Over­al is er last van stik­stof; het hangt als een deken over ons land heen. Dit pro­bleem is allang bekend bij bio­lo­gen, maar het lukt ze gewoon­weg niet om hun visie naar de maat­schap­pij te brengen.”

Oplos­sin­gen
Een oplos­sing voor het stik­stof­pro­bleem moet bre­der wor­den gezocht, ver­telt hij: ”In Cana­da rij­den ze op alle wegen bij­voor­beeld maxi­maal 100 km/uur. Het gevolg is min­der stik­stof uit­stoot, min­der fijn­stof, min­der onge­luk­ken en min­der ben­zi­ne­ver­bruik. Dat is al 3% bespa­ring op de tota­le uit­stoot van scha­de­lij­ke stik­stof. Het is een begin.” Bio­lo­gen heb­ben ech­ter niet het ver­mo­gen om effec­tief ruzie te maken met de over­heid, ver­volgt Dik: “Bio­lo­gen heb­ben zoveel ple­zier in hun vak, dat ze lie­ver bij zure zaken als het stik­stof­pro­bleem weg­blij­ven. Noem het onte­rech­te onschuld.”

Meer lezen
Houd Natuur in je Stad in de gaten voor deel II van het inter­view met Dik Vonk. Tot die tijd ben je van har­te wel­kom op onze web­si­te www.natuurinjestad.nl en soci­al media.